Op kantelmomenten in het leven durft een mens al eens nostalgisch te worden.
Volgende week wordt mijn dochter Stien een heuse tiener. Zo jong nog en alweer een hoofdstuk afgesloten. Ineens is mijn dochter een dame die haar zielenroerselen in haar dagboek neerpent, uitkijkt naar haar wekelijkse ponyles en op Netflix naar Spaanse series kijkt in plaats van te spelen in de poppenhoek.
Elke ouder zal het herkennen: je knippert met je ogen en ziet hoe ze steeds weer een beetje veranderen. Anderzijds is het dan weer fantastisch dat ze op haar avonturentocht met vriendjes en vriendinnetjes nieuwe dingen ontdekt en er een hele wereld voor haar opent. Iedere dag is een avontuur met nieuwe belevenissen en Stien fietst er doorheen met haar grote damesfiets. Van zoveel verwondering word ik oprecht blij.
En laat dat nu net een gave zijn, die we als volwassenen dreigen te verliezen. Van zelfstandigen en ondernemers is geweten dat ze keihard werken. Maar hoe dikwijls staan we nog stil bij de schoonheid en het wonder van het leven. Verleg je grenzen, breek uit jezelf, sta open voor de wereld en vergeet vooral niet samen te genieten van de kleine dingen. In de ratrace van het leven af en toe eens stilstaan, dankbaar en verwonderd zijn en keihard genieten is niet verboden. Integendeel, het zou ons bruto nationaal geluk naar ongekende hoogtes stuwen.
Enkele jaren geleden schreef de betreurde en veel te vroeg gestorven rector van de VUB Caroline Pauwels een pocket met als titel ‘ode aan de verwondering’. Een boekje dat ik heel graag dicht bij mij houd. Ik pleit op mijn beurt dan ook graag voor een 2024 vol verwondering. Laat ons die zo lang mogelijk behouden. Niet duur, maar wel onbetaalbaar!
Tot in 2024, in een wonderlijke wereld
Comments